HOEREN BESCHERMEN

maar niet heus.

Hoeren horen niet thuis in de joodse-christencultuur. Toch zijn ze er. Hun werk was soms strafbaar. Elders nog wel. Niet bij ons. In een vlaag van humane verdraagzaamheid en alles moet kunnen is het in Nederland gelegaliseerd. Het vak heeft onder het wisselend tij niet dramatisch geleden, noch wat betreft klandizie, noch qua aanbod.
Na de plotselinge formele erkenning zat het land als het ware verbluft van eigen weldenken om zich heen te kijken, hoe nu verder? Zo'n radeloze periode is een voedingsbodem voor sentimenten. En die waren er genoeg. Een oude cultuur blijft zijn stempel drukken; hoererij is slecht en moet bestreden. Daarnaast groeide het feminisme, dat waar het zo uitkwam zelf een bloedhekel had aan die joods-christelijke erfenis, maar er toch de lucht van opsnoof. Eigen argumenten groeiden ook in die kringen als paddenstoelen in variërende geuren en tinten. Een stok om een hond te slaan is altijd te vinden. Maar ja, daar was die nieuwe wet...

In hoofdstuk 6 van 'De toekomst achter ons' belandde ik van het onderwerp 'fout herstellen door de Roomse kerk' vanzelf in dat van seks en prostitutie. Over het laatste had ik heel wat kennis opgedaan door in het wereldje zelf te gaan praten. In die tijd begon het bestuurlijk segment zich te roeren en er zich mee te bemoeien. Met de wet op de achtergrond ging die bemoeienis niet over het bestaansrecht van betaalde seks. Managers zijn ook ruimdenkend, dus o nee, daarmee was niets mis; mits uitgeoefend door meerderjarigen uit eigen vrije wil en geen overlast gevend... Nee, de bemoeienis was humaan gedreven, oprechte bezorgdheid. Er zijn daar misstanden: gedwongen prostitutie, illegaliteit - foei - ziekten en gevaarlijke klanten. Beide laatsten worden slechts genoemd en daarna direct weer vergeten. Over de potsierlijke manier waarop Minister Opstelten en zijn Staassecretaris Teeven seksslavernij te lijf gaan, schreef ik eerder al eens een kroniek. Maar die acties hadden niets om het lijf in vergelijking tot de stiekeme, schijnheilige manier waarop gemeentelijke overheden van Amsterdam, Utrecht, Alkmaar - en wie volgt? - bezig zijn de dames te 'beschermen'. Over heren wordt in deze branche zelden gesproken. Die zogenaamde bescherming dient alleen om één enkele zeer zichtbare vorm, de raamprostitutie uit te roeien. Dat oogt. Aan de gemeentelijke offensieven is heel wat krantenpapier besteed.
De werkwijze behoeft nauwelijks uitleg. In enkele woorden komt het hier op neer. Sekswerkers hebben een werkplek nodig. Die huren ze tegen hoge prijzen - kwestie van vraag en aanbod - van huiseigenaren. In Amsterdam zijn enkele overtredingen van welke wet dan ook voldoende om een huiseigenaar te dwingen zijn verhuur te staken. In Utrecht was men vermoedelijk bevreesd dat het oneigenlijk gebruik van de wet BIBOB op gerechtelijke weerstand zou stuiten. Er hoefde maar een rechter wakker te worden en er zou trammelant komen. Dus daar bedacht men een variant. De politie had "geheime aanwijzingen" dat in sommige van de verhuurde kamers dames gedwongen aan het werk waren. Dat hadden de pand- of booteigenaren moeten weten en moeten voorkomen. Ziedaar de reden om hen verhuur aan prostituées te verbieden. Van de ene op de andere dag waren talloze vrouwen van werk en inkomen beroofd. Ze togen en masse naar het gemeentehuis om te protesteren. Tevergeefs natuurlijk. Het gemeentebestuur wist immers beter wat goed voor hen was!

De schandalige huichelarij van deze maatregelen behoeft geen toelichting. Bij slavernij moet je de slavenhouders straffen, niet de mensen die er niets mee te maken hebben. Terwijl volgens de officiële schattingen wel 20% van de hoeren tot het werk wordt gedwongen, hebben de acties van Opstelten, Ascher en Wolfsen nauwelijks tot arrestaties geleid. Intussen zitten hun honderden beschermelingen zonder werk en inkomen. Het is dus gewoon 'show', kijk ik eens goed zijn voor die weerloze vrouwen. Het opsporingsresultaat is nagenoeg nul. Maar de schade is aanzienlijk.

Stel je voor dat deze misdaad aanpak zou worden toegepast in andere geledingen van onze samenleving. Hoeveel misdrijven, oplichtingen, regels- en wettenontduikingen worden niet beraamd en uitgevoerd binnen de muren van huizen, kantoren, bedrijfspanden, auto's en wat al niet meer, die eigendom zijn van verhuurders van onroerend en rijdend goed? Moeten al die lui, bedrijven en instanties een verhuurverbod krijgen? Het is te gek voor woorden. Het zou de hele economie platleggen. Over Opstelten's sector razzia's had ik me al vrolijk gemaakt. Maar deze gemeentelijke broodroof is veel ingrijpender. Daarover valt niet meer te lachen. Die maatregelen moeten ophouden. De overheid moet misdadigers opsporen en hun slachtoffers beschermen, niet een hele nuttige branche platleggen en de werkers laten stikken. Die mensen doen eerlijk werk. Zij bezorgen hun klanten plezier, redden ongeteld veel relaties, nemen druk weg bij oversekste potentiële verkrachters en lopen daarbij zelf allerlei risico's.

Hoeren moeten gekoesterd, niet gekoeioneerd!

&

de Wallen weer rose en het Zandpad weer vrolijk!

Nieuwegein,
2013 09 06.