Februari 2000

We bleven maar een dag in Ilheus, waar men ook de straatnamen weer net had veranderd, de musea verhuisd en de openingstijden gewijzigd. Noch wij, noch de inwoners konden er de weg naar de verzamelingen vinden; zo bleven wij onkundig van de cacao-groei en -produktie. Verder naar Abrolhos. Nederlandse Indievaarders kregen er destijds bij het passeren een extra oorlam. Wij warm bier, zie verder. De wind was tegen, in strijd met de verwachtingen in de Pilot. Gelukkig loopt de motor prima, maar hij maakt het ruim zo heet, dat de koelkast ermee is opgehouden. Zo drinken we dus bier op zijn Engels en bergen de meeste verse groenten en vruchten in plastic vuilniszakken om ze weer mee te nemen naar de vaste wal. De archipel is een natuurreservaat. We hebben gesnorkeld en de bemanning heeft op een door avis-fauna bemest eiland rondgelopen. De baai waarin wij als enig schip voor anker liggen is door koraal omzoomd en bij zonsondergang was de hemel van N naar Z en van O naar W, rood, oranje, geel, blauw en purper, oorverdovend mooi. De vissen zijn mooier dan in een aquarium en Eric moest tijdens het zwemmen voorrang geven aan een passerende schildpad. We besluiten de dag met het bakken van een brood, dat anders dan de groente lekker begint te ruiken.

Helo in Rio gaf ons eindelijk de lang verbeide verzekering dat er daar een plekje voor ons is tussen 27 februari en 7 maart in de Marina de Gloria.

De log, de GPS met een steeds egaler blauw wordend venster, de autoriteiten, de gejaagdheid, de douchepomp, de watermaker, de koelkast, watermeters, watertanks, brandstofmeters, de onrustige slaap... Luba en ik bezinnen ons op de nabije toekomst en verrassende wendingen in onze plannen liggen voor de hand. Ik wil pensioen met veel minder zorgen. Tot 25 april verandert er niets.

25 februari 2000
Luba en ik hebben een kwart van de omtrek van de aarde bezeild, 10000 km. Tijd om ons af te vragen, hoe bevalt het en gaan we door? Het antwoord is: ja en nee. We vinden het leuk, we hebben veel meegemaakt en het ontzettend getroffen met de achtereenvolgende bemanningen. Er waren fantastische ervaringen, maar het is ons te zwaar.

Eigenlijk zijn er geen tegenslagen of problemen, die we niet van te voren al hadden voorzien. Dat dingen kapot zouden gaan, dat de zeegang soms ongemakkelijk zou zijn, dat Luba's zeeziekte niet overgaat, dat bureaucratische regels ons ernstig zouden kunnen hinderen, dat goede technische hulp moeilijk of niet te vinden zou zijn, dat produkten en nieuwe onderdelen niet te krijgen zijn, enz., enz.. Wij hadden het allemaal van te voren overwogen. Het enige waaraan wij niet hadden gedacht, is dat onze formule 'varen met opstap bemanningen' (omdat Kees beslist niet solo wil en Luba niet in staat is bij enige zeegang goed te functioneren.)' een bepaalde dwang oplegt wb. plaats, traject en tijd. Maar op zichzelf is dat een bezwaar, waarmee te leven valt. Er staat nl. heel wat tegenover: leuke mensen, allen met hun eigen ideeën en ervaringen. Tot nu toe hebben wij het op dat punt steeds geweldig getroffen. Die ervaring hadden we niet willen missen. Waarom dan toch ons ingrijpende besluit? Het antwoord is dat Kees dacht dat hij al dit soort dingen net zo zou verwerken als twintig jaar geleden. Dingen die vroeger langs zijn koude kleren afgleden, blijken nu echter aanleiding tot piekeren, zorgen maken, slapeloosheid. De beweging van de zee, die vroeger een euforisch gevoel gaf, is nu een voortdurend ongemak. Voor Luba gold dat eigenlijk al voor het vertrek. Maar daarvoor was er een oplossing. Zij zou de zeetrajecten overslaan door te vliegen en dus eigenlijk alleen de langere verblijven in een bepaald gebied meemaken. Maar als Kees dat nu voor zichzelf ook het liefst wil, is een reis per schip afzien. Eric noemt het 'voortschrijdend inzicht'. Je kunt zoiets alleen ontdekken door ervaring. Tegenslagen en ongemakken voorzien, is een ding. Maar weten hoe zeer die je raken, kun je pas, als je ze hebt ondergaan. Het is een afweging van emoties: geluksbevinding tegenover ergernis en zorg. Die balans sluit voor ons dus negatief. We zouden het leuker hebben gevonden om hier nog 6 of meer maanden te blijven. ZW van Rio is een prachtig gebied. Maar de regel van Brazilie die verblijf tot 6 maanden beperkt, maakt het ons onmogelijk. Wij vinden het heel naar voor al die mensen die ons zo goed hebben geholpen bij de voorbereiding van de reis, maar wij weten dat die ons gelijk zullen geven. Om hen hoeven wij geen jaren door te gaan met iets dat wij liever niet meer willen.

Wij zullen proberen ANANDA door anderen naar Nederland te laten terugvaren. Dan kunnen wij er daar op ons gemak aan knutselen en nog jaren plezier hebben. Ger en Noor proberen zo'n bemanning voor ons te vinden. Als iemand een tip heeft, wil die dan met hen contact opnemen? Hun telefoon en email zijn: 0575 552860 & nietpair@tebenet.nl . Wij zelf zijn natuurlijk ook op zoek. We ontmoetten een Braziliaan die geïnteresseerd is, wij zullen elkaar in Rio opnieuw zien en dan mogelijk definitief afspreken.

Omstreeks 25 april zullen wij het schip hopelijk veilig kunnen onderbrengen in een jachthaven niet ver van Rio. Wij hebben daarover gunstige inlichtingen gekregen. Luba gaat dan terug naar Nederland. ANANDA mag formeel alleen nog de maand mei in Brazilië blijven. Wij mogen het verblijf verlengen met de tijd nodig voor reparaties, zeg maximaal 3 maanden. Voor die tijd om is, is hopelijk een geschikte bemanning gevonden. Of Kees in die tijd ook naar Holland gaat, hangt af van de recrutering. Nu niet allemaal opgewonden aan ons gaan emailen s.v.p. Gisteren zaten er 12 boodschappen in de emailbus en we stuurden er 3. De transmissie vergde 6 minuten, dat kostte ons US$ 18. Als we terug zijn, kunnen jullie je hart luchten, oog in oog is toch veel leuker.